Erwin Bleumink: 'Samen zijn betekent ook echt fysiek samen beleven'
Vilans-bestuurder Erwin Bleumink at mee in een huisje van Zorgbalans en hoorde over ontwikkelingen in de thuiszorg. In zijn blog vertelt hij als betrekkelijke nieuwkomer in de langdurende zorg over deze praktijkervaring.
Ik startte in december 2020 bij Vilans. Het was heel eenvoudig om kennis te maken met iedereen die werkt in de zorg, ik hoorde veel over de zorg, maar zag weinig in de praktijk. Door corona was zelf de praktijk ervaren nog niet mogelijk. En dat was wel een gemis. Dit najaar loop ik onder andere mee in de thuiszorg, verpleeghuizen en een instelling voor gehandicaptenzorg.
Afgelopen week was ik te gast bij Zorgbalans, een grote ouderenzorgorganisatie in de regio Kennemerland en Zuid-Holland Noord. Ik at mee in een ‘huisje’ in een woonzorgcentrum en ik werd meegenomen in ontwikkelingen in de thuiszorg.
De maatschappelijke uitdaging waar Zorgbalans-bestuurder Tamara Pieterse aan bij wil dragen is de exploderende vraag naar ouderenzorg. Met welke oplossingen maken we die vraag hanteerbaar? Daarvoor moeten we nieuwe wegen inslaan, zoals technologie inzetten en intensievere samenwerking in de wijk met anderen domeinen zoals welzijn.
Een mooi voorbeeld hiervan is de Robin-app, waarin een deel van de Vilans Protocollen via spraak toegankelijk is gemaakt. Het was de behoefte van de wijkverpleging en de eerste ervaringen zijn positief. Maar het kost veel inspanning om de nieuwe ideeën die ontstaan ook allemaal te realiseren: meer protocollen, dossiers inspreken et cetera. En het is een oplossing waar ongetwijfeld ook anderen baat bij hebben. Een mooie vraag dus ook naar Vilans: hoe kunnen we daarin samenwerken? Hoe benutten we zowel de kracht van werken in een organisatie en landelijk werken? Want alleen zo komen we verder, als we voortbouwen op elkaars werk en ervaring.
En toen de praktijk van een verpleeghuis. Met het warme welkom bij de receptie, die vormgeven is als een grand café, besef je dat je in een klein wijkje terecht bent gekomen, waarin huiselijkheid en warmte centraal staan. Het was lang geleden dat ik in een verpleeghuis was. Wat ik direct merkte is dat corona iets met me gedaan heeft. Ik houd fysiek afstand. Maar in het communiceren met bewoners vormt fysiek contact een cruciaal onderdeel. Om dat te doen moet je weer wat gêne overwinnen. Want samen eten betekent ook helpen met eten en samen zijn betekent ook echt fysiek samen beleven.
Voor de verzorgenden is dat de normaalste zaak van de wereld. Echte aandacht voor iedere bewoner, waardigheid in het zorgen voor iedereen. En ja, dan is het soms best moeilijk voor hen dat er in de buitenwereld een negatief beeld bestaat over hoe het eraan toegaat in een verpleeghuis. Aandacht, waardigheid en geluksmomenten daar gaan ze voor en dat spatte ervanaf.
Veel dank aan bewoners Pioenroos, Fleur, Fleur, Saskia, Inge en Tamara voor het delen van jullie ervaringen en ambities.
Deel deze pagina via:
