In een noordelijke provincie maakten we een paar jaar geleden mee dat de traumatologen en chirurgen van vier ziekenhuizen afspraken wilden maken over welke soort patiënten ze in welke locatie willen behandelen. Deze professionals voelden aan dat dit de kwaliteit van zorg zou verhogen. Een deel van de dokters ziet ‘ik ben niet meer vaardig genoeg, want ik krijg te weinig patiënten binnen om me echt te specialiseren’.
Toen ze dit plan op bestuurlijk niveau brachten, ontstond daar wel weerstand. De bestuurders van de ziekenhuizen wilden daar niet van weten, die houden naar de burgers, naar de verzekeraars vol dat ze een volwaardig ziekenhuis zijn: ‘op mijn SEH kan alles’.
Terwijl dat volgens de professionals allang niet meer zo vanzelfsprekend is. ‘Die bestuurders denken vanuit hun eigen schaal, maar wij moeten de specialismes verdelen met elkaar, anders krijgen de mensen niet de optimale zorg’. Uiteindelijk is de differentiatie – eigenlijk een vorm van opschaling, of een vorm van integrale samenwerking - van de SEH toen niet doorgezet.’